Hafta Sonunda: "Bir Solukta Neruda"

İNSANIN HALİ

Arkamda güneye doğru deniz kırmıştı

bölgeleri buzdan çekiciyle,

ondan beri tırmalanan yalnızlık sessizlikle

ansızın takımadalara dönüştü,

kuşattı yeşil adalar

yurdumun belini

çiçektozu ya da taçyaprakları gibi bir deniz gülünün

ve, sonra sonra, derinleşirdi tutuşmuş ormanlar

ateş böcekleriyle, çamur ışıltılar saçardı

kuru, uzun ipler sarkıtırdı ağaçlar

bir sirkteymiş gibi, ve ışık giderdi damladan damlaya

yeşil balerini gibi sık ormanların.

Dürtüsüyle büyüdüm sessiz soyların,

dibe işler baltaların oduncu parıltısıyla,

gizli kokularıyla toprağın, memelerin, şarabın:

yitik bir ambar oldu ruhum trenler arasında

kirişlerin, fıçıların unutulduğu,

tel demirin, yulafın, buğdayın, yosunun, kerestelerin

ve kışın kaçak mallarıyla.

Gövdem böylece serpildi, gece

kardandı kollarım,

ayaklarımsa kasırga ülkesi,

ve sağnak altında ırmak gibi büyüdüm,

verimli oldum gönülborcuyla

içime düşen her şeye,

şarkılara yaprakla, yaprak arasında, döl veren

donuzlan böceklerine, yeni

köklere, ki tırmandılar

çiğe kalkabilmek üzere,

fırtınalara, ki sarsar gene

defne ağacının kulelerini, al salkımına

fındık ağacının, o kutsal

sabrına karaçamın

ve böylece ilk gençliğim

ülke oldu, elde ettim ben

adaları, sessizliği, ormanı, büyümeyi,

yanardağ aydınlığını, yolların çamurunu,

yanmış ağaçların yaban dumanını.

Pablo NERUDA, Kara Ada Şiirleri, BFS yayınları, İstanbul 1985, Sh.41-42

Çeviren: Sait MADEN